tranen in een loopgraaf

het was de klaproos die er groeide, niet de kraters,
die de jaren van geweld geslagen hadden, om het land,
het mooie groen tot een kaal en somber gebied te muteren

het was de klaproos die er groeide, niet de honger,
die zo standvastig knaagde, alsof de leegte in mij,
schreeuwde om bescherming, die we beide ontbraken

het was de klaproos die er groeide, niet de wanhoop,
die ik zag op ieders gezicht, in de ochtend, kil,
elk verscholen met identieke angst diep in de modder

het was de klaproos die er groeide, die mij raakte,
in mijn hart dat er nog was, na al die jaren,
en ik weende, voor het nieuw leven, haar toekomst

iets als ...

Iets als
nooit meer lente
geen fris gras
bloemen noch geuren
geen nieuwe start
de zomer te ver
net als het venster
geen zicht op de tuin
op de bomen sterk
enkel de lucht
beladen
te grijs.

Iets als
even nog leven
een adem
een hartslag
even tot eindig
wat verder dan hoop
hoop op de lente
maar de lucht 
te beladen
grijs reeds zwart
een eind 
veel te vlug.

Ik zie je stil dromen

Ik zie je stil dromen
van een ver land,
een strand voor jou alleen,
een zee die voor je speelt, 
met de golven, met dolfijnen,
van zand zacht op je benen, 
een wind, die je kust, 
en zon om je heen.

Maar hoe de zon ook straalt, 
jij straalt nog harder, 
droom ik met je mee.

Winterwens

Een lucht vol van verzuchting
terwijl het winter wordt.
Ik hoor de mensen denken:
'Hopelijk duurt hij dit jaar kort.'

Maar ik wil pakken sneeuw,
en ijspegels aan de dakgoot,
het voetpad ijsvrij maken
samen met een lotgenoot.

Ik wil het kraken als ik wandel,
met sjaal, muts en wanten aan,
ik wil kijken naar de plassen
hoe ze als ijs verder bestaan.

Ik wil de sneeuw horen
als ze van de takken valt,
leven met wit en duisternis
terwijl dag en nacht samenvalt.

Ik wil de ware koude voelen,
dik gekleed om niet te beven,
ja, een winter als oudsher,
zo een winter wil ik beleven.

Meneer Tulp was bloemist

Meneer Tulp was bloemist,
hij woonde aan de bocht
zijn winkel een paradijs,
als je mooie bloemen zocht.

Hij gaf je tijd en nam zijn tijd,
een bloem is er ook niet op een dag.
En naast het boeket kreeg je ook,
zijn vriendelijke, warme lach.

Vandaag is Tulp één jaar dood,
het was zijn hart dat het begaf
geen winkel meer, geen paradijs,
enkel wat bloemen bij zijn graf.

De bakker en zijn brood

Hij mist zijn pistolets, 
zijn stokbrood, zijn gebak,
de zoete lekkere taartjes,
het brood in de broodzak.

De warme bakker is vandaag 
weer al zijn waren kwijt,
gelukkig is er morgen weer,
dat verzacht toch wel zijn spijt.

Want, dan bakt hij opnieuw
pistolets en broodjes,
croissants, boterkoeken,
en eclairs met hazelnootjes.

Hij tovert dan met bloem,
met suiker en allerlei,
zijn winkel weer vol zoetigheid
dat maakt een bakker blij.

Weer jarig

Wat krijgen we voor weer vandaag,
wel kijk even op de kaart,
u ziet hier isobaren,
in de vorm van een taart.

De storm die naar hier komt,
via Zuid, eerder Zuidwest,
die heeft een pakje mee,
ook de storm doet zijn best

En met een kans op neerslag,
maar vooral op zonneschijn, 
vieren wij je verjaardag,
met een heerlijk samenzijn.

De vredebode is dood

De vredebode werd vermoord,
maar niet waar u het had verwacht,
het was niet in een oorlogsgebied,
maar op een mooie, stille nacht.

Ergens tussen mensen in weelde,
vol van onverschilligheid,
vond de vredebode zijn dood,
stierf hij in eenzaamheid.

Hoe hard hij ook schreeuwde,
om meer rechtvaardigheid,
hij moest de duimen leggen,
er was geen menselijkheid.

Stil werd zijn schreeuw,
in een wereld vol van macht,
waarin de oorlogsmachine
niet op vrede wacht.

Een onbestaande liefde

Ik weet je wou me groetjes sturen,
en vele hartjes in een brief,
maar je wist me niet eens wonen,
toch vind ik de gedachte lief.

Ook ik heb je geschreven,
verzegeld met een kus,
maar mijn brieven vonden niet
de weg naar de brievenbus.

Een onbestaande liefde,
binnenskamers in ons hart,
ik zal mijn brieven koesteren,
in een leven vol van smart.

 

bij je zijn

een dag,
een nacht
een ontbijt,
een brunch,
een lunch,
een maaltijd,
een nu,
een morgen,
een altijd,
maar 
liefst 
een eeuwigheid

Mispel de kat

Ik zie je hangen aan mijn been,
je oren in je nek gelegd,
en had je weerom vlees gepikt,
heb ik er vaak niets van gezegd.

Je kon zonnen naast de kachel,
als het buiten stenen vroor,
en vaak koos je de hond zijn plaatsje,
maar ook hij zal je missen hoor.

Want na jaren was je versleten,
je poten, je lijfje en je hoofd,
langzaam verdween het vrijgevochten,
tot je leven werd gedoofd.

Je deken zal je missen,
geen warm lijfje tegen hem aan,
en je bakje zal verdwijnen,
niemand heeft er nog wat aan.

Een kat heeft negen levens,
en dan is het plots gedaan,
en zelfs na acht keren,
komt de laatste toch hard aan.

Verboden toegang

Het leek een toren in verval,
maar de hond die waakte wist beter,
niet de toren was de rijkdom,
maar de duiven lief en teder.

De grond behoorde een huurling toe,
de vechtersbaas was zelden thuis,
hij had verschillende projecten,
zoals je wel ziet op de beeldbuis.

Zijn hobby was zijn werk,
geweld zijn levensdroom,
en lieve, tedere duiven,
verstopte hij zonder schroom.

Vrede zouden zij kunnen brengen,
hij zag al vredesduiven overal,
en dan zit de huurling zonder werk,
wordt hij de toren in verval.


N.a.v. Hendrik-Jan de Wit @hjwdewit: Vandaag een speciale #WoT schrijfopdracht. Blog mee over deze foto

Ongelijkheid - anders

In jouw ogen ben ik anders,
geen rolstoel, gewoon te been,
in jouw ogen ben ik anders,
een gezin, woon niet alleen.

In jouw ogen ben ik anders,
niet gekleurd, maar blank,
in jouw ogen ben ik anders,
mijn taal, een andere klank.

In jouw ogen ben ik anders,
ik ben samen met een vrouw,
in jouw ogen ben ik anders,
eerst samenwonen, dan de trouw.

In jouw ogen ben ik anders,
maar zie eigenlijk geen verschil,
net als jij gelukkig leven,
is hetgeen dat ik ook graag wil.


N.a.v. Write for Amnesty on Blog Action Day: http://livewire.amnesty.org/2014/10/10/write-for-amnesty-on-blog-action-day/

de vogel lacht in zijn vuistje

De vogel lacht in zijn vuistje,
of is zijn pluimpje beter gezegd,
als hij de mensen daar zitten
in ijzeren blokjes op een rij gelegd.

Hoe ze schuiven van links naar rechts,
zonder echt rechtdoor te gaan,
hoe ze vloeken in hun blokje,
omdat ze daar nu al lang staan.

De vogel vliegt vrolijk,
weg van het vuile roet
en lacht dan in zijn vuistje,
zoals ook de fietser doet.

verdriet om verdriet

Hij was droevig,
hij miste wat,
zijn verdriet was 
niet volmaakt.

Hij had gehoord 
van tranen die rollen
langs je wangen,
eindeloos.

Maar zijn verdriet was
niet volledig,
hij had de tranen,
ook eindeloos.

Maar niets dat rolde,
langs zijn wangen
gleden de tranen
naar omlaag.

Als jij slaapt, ben ik wakker

Ik kijk hoe je hand naast je hoofd ligt,
en hoe jij zachtjes ademt,
en soms zachtjes snurkt,
en hoe je lippen om een kus vragen,
maar ik ze niet kus, 
om je niet wakker te maken. 
Ik zie dat je droomt,
misschien over mij, 
dat jij ligt te slapen, en dat
ik kijk hoe je hand naast je hoofd ligt,
en hoe jij zachtjes ademt, 
en soms zachtjes snurkt, 
en hoe je lippen om een kus vragen, 
maar ik ze niet kus, 
om je niet wakker te maken.

Vandaag drijven de wolken niet

vandaag drijven de wolken niet,
ze blijven troosteloos hangen,
alsof wij ze hebben gevangen,
in een net dat niemand ziet.

vandaag drijven de wolken niet,
een beklijvende grijze lucht,
lijkt het op een laatste zucht,
kennen zij hun tijdslimiet.

vandaag drijven de wolken niet,
ze weten dat ze heengaan,
elke druppel is een traan,
het zijn wolken vol verdriet.

de schemering

De schemering die maakt me bang
omdat ik niets meer weet van nacht,
van hoe gezien wordt in het donker,
van wat wij horen in het gefluister zacht.

Ik weet niet meer wat ik moet voelen,
als ik eenzaam wandel onder de maan,
en of ik de sterren echt moet tellen,
wie zegt me waar ik heen moet gaan?

Zal ik geliefden tegenkomen?
Mis ik de vogels hun gezang?
Wanneer zal de ochtend weer opkomen?
De schemering die maakt me bang.

Voorgoed voorbij

Wie weet wanneer de muziek stopte,

hoelang ik daar zat, in stil geluid.

hoelang ik tijdloos voor me staarde,

als een stilleven, kunstig fruit.

Ik zag de kaarsen zachtjes doven,

na hun lichtdans op de muur,

hoe ze zochten naar meer zuurstof,

voor hun eigen eeuwig vuur.

Ik weet van tranen die stroomden,

ik weet van schreien diep in mij.

Ik weet dat er geen eeuwig vuur is,

jij en ik voorgoed voorbij. 

de piraat

Is het het lapje voor mij oog,
dat ze met een grote boog,
angstig gaan om me heen,
of is het mijn houten been?

Is het mijn vuile zware baard?
Het oude pistool? Het scherpe zwaard?
Niemand geeft mij een vriendelijk zwaai.
Komt het door de vloekende papegaai?

Zijn het de littekens op mijn kaak?
Of mijn arm met een zwarte haak?
Ze vinden mij een echte barbaar,
maar piraat-zijn vind ik aarrrrr.


N.a.v. praat-als-een-piraat-dag 
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/International_Talk_Like_a_Pirate_Day

Mijn tuin heeft weer zijn schaduw

Mijn tuin heeft weer zijn schaduw
de haag een zware zwarte lijn,
en de treurwilg van de buren,
kan weer bij mijn tuinhuis zijn.

Elk werpt zijn gedachten,
langzaam door het groene gras,
spelend met de tijd en elkander
alsof er nooit eerder zonlicht was.

en ook ik, ik sta in de stralen,
zie mijn schaduw voor me staan,
geniet nog even van de zomer,
morgen is het misschien gedaan.
 

Ik wacht op

Ik wacht op september,
op de sappige appels 
die ik plukken zal
en de noten die ik, 
net voor ze zelf uit de boom vallen, 
zal schudden,
op gewone warme dagen 
en de frisse nachten 
die verkoeling zullen brengen, 
op de eerste echte storm 
die de hitte zal wegspoelen,
op de te vroege bladeren 
die kleur krijgen 
en langzaam 
reeds het groen verdrijven 
en op ...
ik wacht op september,
en op jou.

Een schipbreuk

Een schipbreuk voer mij,
vrolijk in twee voorbij,
langs de boeien,
langs de pier,
zo de haven uit.

Een schippersknoop bracht raad,
dichtte vlot de enorme naad,
een lusje links,
een lusje rechts,
twee helften bij elkaar.

Zo voer als een zonderling,
het dichtgeknoopte ding,
met aan bak- , 
en aan stuurboord, 
de eindjes van een koord.
 

Bloemen huilen om vandaag

Niemand weet dat ook bloemen huilen,
als ze hun blaadjes samenbrengen,
treurnis in een zacht vuistje.
En na wat heen en weer slingeren,
gaat het vuistjes naar omlaag,
dan zijn er de tranen diep vanbinnen,
dan zijn er de tranen om vandaag.

Een wandelaar op wandel

Zou hij zomaar 's morgens vertrekken, 
rugzak vol en deurtje toe, 
zonder plan, met frisse moed, 
naar het onbekende?

Zomaar op een dag zijn veters binden, 
geen idee van links of rechts, 
wandelen richting zon, 
of gewoonweg andersom?

Zomaar straatje in en straatje uit,
verder gaan dan ooit te voor, 
zijn eigen stappen volgen,
als wandelaar op wandel?  
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 4

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm naar plafond,
zoekend naar de airco,
wat dat vond hij ongezond.

Maar welk knopje hij ook drukte,
er was steeds die frisse lucht,
je hoorde zijn frustratie
in een diepe zware zucht.

Plots voelde hij geen airco meer,
de wind die was verdwenen,
hij dacht "Ik heb het gevonden", 
waarop de zuurstofmaskers verschenen.
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 3

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm agressief gestrekt,
hij had echt geen manieren,
was op de koop toe grof gebekt.

Hij vloekte naar de mensen,
klaagde van zwart en geel en rood,
maar toen was er een klein meisje
en zijn woorden vielen dood.

"Jij komt van vakantie uit Spanje.",
ze hield haar hoofdje schuin
en ze merkte pienter op:
"Nu ben jij toch ook bruin."
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 2

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm in de lucht
hij had een dringend vraagje
over de richting van zijn vlucht.

Hij zag overal sandalen,
en bermuda's met kleurig koorden,
terwijl hij daar in zijn coltrui,
klaar was voor het verre noorden.

De stewardess, die zag zijn angst,
en stelde hem gerust,
het waren de Brugse ijsberen
die reisden naar de Noorse kust.
 

Op het vliegtuig zat een man

Op het vliegtuig zat een man
met een gestrekte arm,
niet dat hij rare ideeën had,
maar de man die was gendarme.
 
Hij werkte in een grote stad,
als verkeerspsycholoog,
en reden ze elkander vast,
ging zijn arm recht omhoog.
 
Jaren heeft hij daar gestaan,
met zijn arm in de lucht,
en vandaag zelfs in het vliegtuig,
neemt zijn arm een eigen vlucht.

Uitkijken naar de herfst

Ik kijk uit naar de herfst als de onbeheerde bladeren 
langs de straten waaien op het ritme van de wind, 
dan wat rustiger, dan met volle vaart, 
op weg naar hun laatste rustplaats. 

Ik kijk uit naar de herfst hoe de regen zal tikken 
op mijn weerspiegeling in de ruit, of op mijn jas, 
dan wat rustiger, dan met volle kracht, 
terwijl ik wandel met de onbeheerde bladeren. 

Ik kijk uit naar de herfst als de zon wat lager staat, 
de nacht weer overheerst en ik wandel,
met de bladeren, terwijl de regen op me slaat,
en we samen zoeken naar dat beetje rust.

Verdriet overspoelde mijn hart

Ik zal nooit het verdriet vergeten
dat mijn hart overspoelde,
nooit vergeten hoe jij,
reeds een stukje van mij,
ook mijn verleden werd
met een laatste kus,
terwijl onze betraande ogen
intens zochten naar 
het langer bij elkaar blijven,
het blijven dat niet kon bestaan,
enkel nog die laatste kus,
onze betraande ogen en, 
verdriet dat mijn hart overspoelde.

De zon lacht ons toe

Wolken torenen aan het horizon om ter hoogst.
Telkens overbluffen ze elkaar met een nog hogere wolk.
Rommelend. Vechtend. Roepend naar elkaar,
proberen ze ons om ter eerst te bereiken. 

En als het licht wordt weggeworpen, 
vinden ze hun kracht in het samengaan. 
Grijs wordt zwart. In één enkele seconde verstoten ze de droogte. 
Stort regen rondom ons. 

De warme dag spoelt weg langs de straatkolken
die dorstig het water wegslikken. 
En als de laatste druppels op het vensterraam vallen, 
is de zon er reeds. Lacht ons weerom warm toe. 

Rust tussen drukte

Als heersers van rust aanschouwen wij de drukte in de stad, 
het haastig heen en weer gaan van onbekenden, 
hoe ze ongeduldig wachten op het groen, 
terwijl wij kijken naar de rust van rood.

Opgejaagd als wilden, als schichten van het heden,
gaan ze ons voorbij, geen dag, geen groet, 
elk in hun eigen ruimte, vooruit, echter, 
de tijd zal hen inhalen, zoals altijd.

Hier in de stad, waar alles steeds sneller gaat, 
vinden wij rust op een zonnig terrasje, 
terwijl een ober holderdebolder 
ons twee kopjes koffie brengt. Wij genieten.

Zal het nog zin hebben

Zal het nog zin hebben,
als ik niet meer ik ben,
als ik in mijn wereld leef,
niet zeker ben of ik je ken.

Zal het nog zin hebben,
als er enkel nu, een heden is,
als ik mijn eigen naam vergeet,
de rest van een verdwenen geschiedenis.

Zal het nog zin hebben,
als je me kust als vreemde vrouw,
als ik je liefde niet zie,
niet meer weet dat ik van je hou.

de moestuin

Geef me wortels,
geef me bonen,
geef bloemkool, geef radijs.

Geef me erwten,
geef me selder,
geef tomaten, geef me spijs.

Moestuin, moestuin,
groei toch groenten,
hoor het grommen van mijn maag.

Moestuin, moestuin,
ik heb honger,
zijn je groenten nog voor vandaag?
 

voorlezen

was het mijn lage stem,

of het veilig dichtbij mij,

of wou je echt al alles weten,

avonden gingen zo voorbij

uren moest ik voor je lezen,

neen, geen sprookjes of fantasie,

maar wetenschap en geschiedenis,

over de wereld en evolutie

jaren hing je aan mijn lippen,

tot je zelf lezen kon,

nu liggen de boeken in jouw handen,

lees je dat ik niets verzon.

ontbijt met liefde

ik zal de koffie zetten,
zet jij de borden klaar,
en als we samen ontbijten,
vullen we liefdevol elkaar

met woorden om van te houden,
met zinnen warm en zacht,
over wonderen van liefde,
zoals maanlicht in de nacht

en als we de tafel ruimen,
en ik droog en jij wast af,
zal ik je lief toefluisteren,
dat ik je oneindig graag mag.

voor Gent

Nee nooit zal ik vergeten, dat ik je bevaren mocht,
en hoe jij me verraste, telkens opnieuw na elke bocht.
Hoe je torens naast elkaar, reiken naar een hoge horizon,
soms lief met witte wolkjes, vaak in het blauw met volop zon.
Hoe jij je huizen kan plaatsen, alle eeuwen door elkaar
zodat je geschiedenis tot nu loopt, vinden tijden hier mekaar.
Als ik terugkom om te wandelen, langs je straten, over pleinen
verbluf je me weer met je mensen, gebouwen en fonteinen.
En zo kom ik weer, met het plezier van die allereerste tocht,
want nooit zal ik vergeten, dat ik je bevaren mocht.

Grijze wolken zijn gemeen

Gekneveld door de nevel,

droomt het gras van zonneschijn,

het wenst licht en zuurstof,

geen vochtig mistgordijn.

Liefst heeft het gras blauwe lucht

met enkele wolkjes er doorheen

'neen' zegt hij tegen al die nevel

want grijze wolken zijn gemeen.

Ze laten druppels vallen,

met duizenden na elkaar

en als gras ligt te verzuipen

is er een tweede lading daar.

Een slachtoffer van liefde

Eten doe ik nauwelijks,
er zitten vlinders in mijn buik,
en als ik aan je denk,
dan klopt mijn hart er bijna uit.
Ik dagdroom, ik vergeet, 
schrijf telkens weer je naam. 
Ik ben een slachtoffer van liefde,
hoop dat het nooit voorbij zal gaan.

Je hoeft geen brood te snijden

[aan de dood] je hoeft geen brood te snijden
ik neem wel een boterkoek
ik breng wel melk en fruitsap
voorzie jij dan koffie, alsjeblieft

en als we dan samen mogen eten
kunnen we wat praten met elkaar
over duinen, zee en strand
of spreken de bergen je meer aan

we kunnen redetwisten over muziek
vanzelfsprekend ook over literatuur
en heb jij ook een kat of hond
wat doe jij op een vakantiedag

ik zie ons daar al samen eten 
en keuvelen over alles en niets
misschien, wie weet, misschien
worden we wel vrienden voor het leven

welkom maandag

Dag lieve maandag, 

dag maandag, lief, oprecht, 

een dag van herbeginnen, 

vandaag is toekomst echt.

Een dag zonder verleden, 

al kom je telkens weer, 

de aanvang van een nieuw begin, 

maandag, jij bent welkom ... elke keer.

Je rook naar zonneschijn

Het regende en regende.
Jij rook naar zonneschijn,
en toen het nacht werd,
zorgde jij voor licht.

Samen dronken we wat wijn,
niet om te vergeten, neen,
maar om de tijd te rekken,
om langer bij elkaar te zijn.

Maar na de wijn verdween
de nacht, het licht en ook jij.
Nu ruik ik enkel regen,
smacht ik naar zonneschijn.

Tcoh is het leseabar

Ik zie u al vrearsensd kiejkn,

als u het lzeen sartt,

de ognewnoe wodeorn,

dit srichjven is arapt.

Neen, ik kan u niet bderieegn,

dzee wodeorn ligeen neit,

er is heir ehct geen tucrje,

u kan gwooen leezn wat u zeit.

Uw hesrneen, daar in uw hfood,

zij weetn ehct wel raad,

om al die veerdme wdeoorn,

te vestaarn heel acuracat.

U dnket heir aells te lzeen,

maar zo wkret het lzeen neit,

u kjikt naar wodeorn neit naar leertts,

zdoat u de beketeins zeit.

De letrtes deon er ehct neit toe,

ze moegn wilkeuleirg saatn,

zonalg de eretse en lasttae letetr,

maar op hun ptaaslje saatn.

Ergens gelukkig

Ik blader door het dagblad,
maar lees de knipsels niet,
ik kan geen aandacht houden,
mijn hart zit vol verdriet.

De koude koffie houdt gezelschap,
je foto trillend in mijn hand,
tranen vallen op mijn schoot,
door droefenis overmand.

In de tuin hoor ik de vogels,
zie reeds bloemen in het gras,
maar in mijn ziel blijft het winter,
koud en donker mijn alias.

Zonder jou enkel maar treurnis,
in de duisternis met pijn,
elders zal de zon wel schijnen,
hoop dat jij er gelukkig kan zijn.

Had ik al gezegd dat ik van je hou?

Had ik al gezegd dat ik van je hou?
Het lijkt zo lang geleden.
Dat jij alles voor me bent,
de toekomst, heden en verleden.

Dat als jij naar me kijkt,
mijn hart wat sneller slaat.
Dat alles waar ik van hou,
volledig uit jouw bestaat.

Dat als je rust in mijn armen,
ik niet rusten kan van houden van.
En als ik rust in je armen,
ik niet weet hoe geluk anders kan.

Dat jij als zonlicht bent,
ver en toch steeds nabij.
Of als een schaduw,
voor, achter en naast mij.

Dat jij, mijn geliefde,
meer bent dan mijn vrouw.
Had ik al gezegd ...
Had ik al gezegd dat ik van je hou?

vandaag is er enkel regen

Vandaag is de lucht gesloten,
blauw is voor een andere keer,
de wolkenpoort bedekt de hemel,
vandaag valt regen op ons neer.

De zon, ergens daar hoog,
kan niet door grijs wolkendons,
geen straaltje komt tot beneden,
de zon schijnt niet voor ons.

Vandaag is de lucht gesloten,
je kan bezwaar hebben tegen,
maar dat heeft echt geen zin.
Vandaag is er enkel regen.
 

gewonnen gras

Fluweelzacht bedekt de dauw het zachte groen
dat reeds afscheid heeft genomen van de winter.
En als langgerekte zonnestralen hen omringen,
schitteren zij als winnaars, in duizenden diamanten.
Het zal dan ook niet lang meer duren of vanop hun groen podium
steken zij triomfantelijk hun boeketjes in de lucht.

Storm, u was weer geweldig

Ik herken mijn eigen tuin niet,
het is chaos in het gras,
in de hoek waar rozen stonden,
is er enkel nog een plas.

En mijn boom, trots van de tuin,
ligt geschonden bij de buur,
en dan zijn er de dakpannen,
en wat resten van een schuur.

Ik mis ook enkele stoelen,
en mijn tafel, die is weg,
maar ik heb nu wel een serre,
al is hij gebroken onderweg.

Want in de droom

Al jaren zie ik je in mijn dromen,
maar vanavond ben je echt,
we zullen elkaar ontmoeten,
onze liefde, mooi, oprecht.

Plaats en tijd werden geregeld,

kaarsen en bloemen op de tafel gezet,
mooie muziek die ons niet zou storen,

in ons allereerste echt gesprek.

Vanavond, kom jij in mijn leven

is er hoop op een samenzijn,

maar de kaarsen en de bloemen,

zijn enkel maar een rookgordijn.

De muziek draait enkel voor mij,
ik ben vergezeld door eenzaamheid,
jij lieve engel, lieve droom,
wordt nooit een werkelijkheid.

Koning Winter

Hij is daar, Koning Winter,

vorst van sneeuw en ijs,

van helderblauwe koude lucht,

van wolken grauw en grijs.

Hij blaast vries in onze ogen,

strooit de vlokken in het rond,

zorgt voor ijspegels op de takken,

zorgt voor ijzel op de grond.

Koning Winter, heeft de macht,

heeft ons allen in zijn bezit,

niet door woede of door kracht,

maar door zijn liefde voor het wit.

Briefgeheim

Met een pen zonder inkt, schrijf ik,

de schaduw van mijn woorden,

op oud, vergeeld briefpapier.

Ik zal ze versturen, later,

in een doos zonder schaduwbeeld,

zonder naam, zonder adres.

Ooit zal jij mijn brieven krijgen,

mijn woorden begrijpen, omdat,

ik weet dat jij tussen de regels leest.

de nachtmerrie

Vannacht had ik een nachtmerrie,
ik splitste plots in twee,
de ene helft wou naar de bergen,
de andere naar de zee.

Daar stond ik dus, ik met mijn twee,
ik wist me echt geen raad,
gelukkig was het maar een droom,
weer twee in één bij dageraad.

Samenzijn als beeldspraak

Als ik weerom alleen wil zijn,
kom ik steeds naar deze zaak,
de bruine kroeg, de nicotine,
het samenzijn als beeldspraak. 

Ik zie ze dan hun zorgen laven,
maar dat, nee, dat kan ik niet,
van drank daar houd ik me vanaf,
want zo vergeet ik het verdriet.

Want naast de tranen in mijn hart,
daar zit ook ergens een stukje jij,
het is het enige wat ik nog heb,
naast de eenzaamheid in mij.

Je lieve woorden

Omarm me, zomaar, kus me zachtjes,
laat je hand in mijn hand rusten en
leg je hoofd maar op mijn schouder,
geef me je lach, de fonkel in je ogen,
laat me je lieve woorden horen.

Ik zal je ook omarmen, zomaar, zachtjes kussen,
je hand in mijn hand laten rusten en
leg je hoofd, verpoos maar op mijn schouder,
lachen doen we samen, kijken naar elkaar,
terwijl ik luister naar je lieve woorden.

 

Rondjes van de klok

Als ik op je wacht, zie ik de tijd

langzaam tikken, draaien de wijzers rustig,

zonder haast, de rondjes van de klok.

Als ik op je wacht, zou ik de tijd

willen veranderen, de wijzers duwen,

de tijd versnellen, zodat jij vlug bij me bent.

Toch hoop ik stilletjes, als ik zo op je wacht,

dat wanneer je weer bij me bent, de wijzers 

zo rustig blijven draaien, de rondjes van de klok.