1 november

Vandaag bewandelen we de velden,
waar elke geliefde rust,
laten we ruikers tranen achter,
als onze groet de aarde kust.

Hier is de herfst op zijn best,
het einde eensgezind,
ik zie de kleuren van de dood,
als bladeren dwarrelen in de wind.

Bulderende herfst

Hoor de herfst bulderen,
bliksems schieten door de lucht,
vanachter het vensterraam,
zie ik zijn vernielzucht.

Regen slaat tegen de ruiten,
wanneer de wind een storm wordt,
beukend op de hoogste bomen,
die maakt de herfst weerom kort.

Op straat vechten de mensen,
met hun paraplu als zwaard,
al is het na een duwtje
van de wind niets meer waard.

Hoor de herfst bulderen,
de hele straat vliegt hier voorbij,
maar ik blijf lekker binnen,
ik doe aan herfstmuiterij.

Zoute druppels

Toen vaarwel voor de deur stond,
ons geluk voorgoed voorbij,
zag ik tussen al onze tranen,
geen hoop voor jou, voor mij.

Een laatste kus heb je me gegeven,
echter, voor woorden was er geen tijd,
zo werd de kus nat van tranen, 
het moment van ons afscheid.
 
Vandaag proef ik nog je zachte lippen,
als tranen rollen naar omlaag,
in de vorm van zoute druppels,
want ik zie je nog dolgraag.

Dans van zon en regen

Tussen duizend regendruppels,
zie ik wat zonnestraal,
die zijn weg zoekt naar de aarde,
haar pracht is maximaal.

Zo kust ze alle druppels,
die ze ontmoet op haar baan,
geeft hen elk een eigen kleur,
een nieuwe dimensie aan hun bestaan.

De druppels blijven vallen,
ze breken zo het licht,
en door de dans van zon en regen,
ziet een regenboog zijn levenslicht.
 

De herfst

Ik zie de laatste vlinder vliegen,
eenzaam door de kille lucht,
zijn vleugels rillen van zijn lijfje,
voor de koude op de vlucht.

De bladeren verkleuren,
en dwarrelen rusteloos voorbij,
de zon staat niet meer zo hoog,
ze heeft met ons geen meelij.

En zo wordt blauw langzaam grijzer,
is er steeds wat minder licht,
verlaten kleuren onze wereld,
naar een duister evenwicht.

Tja, als de zomer is verdwenen,
en de herfst is nabij,
huilt de wind door de straten,
treuren de wolken boven mij.

Zonder stemgeluid

Je tenen kussen lief de grond, 
als je door de kamer sluipt, 
om mij niet wakker te maken.

Ik keer me om, lijk te slapen, 
echter hoor je kleren vallen, 
voor je onder het deken kruipt.

En als je je arm om me heen legt,
hoor ik je zeggen 'ik hou van jou',
liefdevol, zonder stemgeluid.