Ik herinner je

Ergens hebben we elkaar verloren, ergens,
ben ik vergeten afscheid van je te nemen,
hoewel, we allebei wisten dat het eindig was.

Met geen zin in een vaarwel voor lange tijd,
genoot ik van de dagen samen, stralend warm,
en zag niet dat je stilletjes van me weg ging.

En nu mijn vingers pijn doen van de koude,
mijn ogen tranen door de gure wind, herinner ik me,
lieve zon, die zomeravond dat je afscheid van mij nam.
 

Duizend doden sterven

zwart gekleed, ik hou van dood
niet van verdriet of ademnood

ook niet van lijden, pijn of gemis
want ik weet wat eenzaamheid is

ik hou van dood, maar ben alleen
al jaren niemand om me heen

wil jij misschien mijn vriendje zijn,
mijn naam, vraagt u, is Magere Hein

Jij bent

jij bent de lichtbron van mijn schaduw, 
het heiligdom in mijn bestaan, 
de wind, de zon, de regen,
jij bent de lach, jij bent de traan

jij bent het ritme van mijn hartslag,
de zuurstof in mijn leven,
alle seizoenen op één dag,
je bent het krijgen en het geven

jij bent het beker na de wedstrijd,
de hoofdprijs van de loterij,
jij maakt me overgelukkig,
want ik hou van jou en jij van mij

 

Ballet van de herfst

het blad loste de tak, als laatste atleet,
begon hij zijn danse macabre met een halve draai,
een achterwaartse salto, een korte pirouette

in zijn vlucht weerkaatste zijn kleurrijk ensemble
de lage herfstzon, gespot om gezien te worden,
tot zijn finale buiging hem deed knielen op het gras

ik vond het prachtig, het speelse blad,
de perfecte slotscène, de eeuwige zwaan,
ik wou het blad een tien geven

echter, het bleek maar een gewone val,
een diskwalificatie was zijn lot,
en de wind blies hem van het podium

Een verloren hart

Bij het aanbreken van de dag,
droog ik de tranen op mijn kussen,
en sleep me naar een ontbijt,
van koffie en oude boterhammen,
belegen met eenzaamheid.

Naast mijn spiegelbeeld op de ruit,
zie ik plots de jouwe zitten, je lacht,
en als je handen naar me reiken,
wil ik dat je er echt bent,
en durf niet om te kijken.

Maar ook je lieve schim vervaagt,
je handen die naar me reiken,
je fonkelende ogen, je liefdevol gelaat,
ik heb mijn hart aan je verloren,
maar voor ons is het te laat.

Eigenbelang

Tussen de buien van de herfst
geeft een straaltje zonlicht
mij mijn zomerse vriend.

Ik heb met hem te doen,
mijn lieve schaduw
rillend in een plas.

Morgen een dikkere jas!