enkel de kus

Ik ben je naam vergeten, niet je kus,
hoe je je lippen drukte op de mijne,
onze ogen sloten om samen te dromen.

Ik weet nog hoe de tijd ons even ontweek,
we doof werden voor de wereld rondom ons, 
en ademloos genoten van wij bij elkaar.

De dromen die we droomden, onvoltooid,
onaangeroerd, ze wachten aan mijn lippen,
vergeten ben ik ze niet, maar wel je naam.

 

de wind voelt anders aan

De wind voelt anders aan, kouder,
alsof hij weet dat het einde daar is.
En terwijl de sneeuwvlokken, 
de grijze lucht accentueren,
blaast de wind ze her en der.
Ze zijn met genoeg, genoeg
om zomaar overal te vallen.
Ik kijk naar de naakte bomen.
Geen boom geeft om wat gebeurt,
zij wachten, wachten op de lente.
 

de zomereik

De zomereik is er in de winter ook
zijn stam, zijn wortels even koud 
als mijn handen in mijn zakken, en
aan zijn takken niets dat zomers is.

Zijn trotse, sterke armen, hangen 
bevend als twijgjes in de lucht,
de wind bespeeld zijn angsten,
komt de zomer ooit terug?

ik ben angst

Ik ben angst, en als de dood,
leef ik in de duisternis
nauwelijks gekend; en toch,
hoor ik me vaak in je woorden
als ik achter je sta, terwijl,
jij een muur rond je zet.

Ik ben angst, en als gevaar,
leef ik in de duisternis,
nooit echt ver weg; dicht genoeg,
om vrienden te worden, en soms,
raak ik zacht je rug aan,
maar jij rilt me dan weer weg.