Ik wacht op

Ik wacht op september,
op de sappige appels 
die ik plukken zal
en de noten die ik, 
net voor ze zelf uit de boom vallen, 
zal schudden,
op gewone warme dagen 
en de frisse nachten 
die verkoeling zullen brengen, 
op de eerste echte storm 
die de hitte zal wegspoelen,
op de te vroege bladeren 
die kleur krijgen 
en langzaam 
reeds het groen verdrijven 
en op ...
ik wacht op september,
en op jou.

Een schipbreuk

Een schipbreuk voer mij,
vrolijk in twee voorbij,
langs de boeien,
langs de pier,
zo de haven uit.

Een schippersknoop bracht raad,
dichtte vlot de enorme naad,
een lusje links,
een lusje rechts,
twee helften bij elkaar.

Zo voer als een zonderling,
het dichtgeknoopte ding,
met aan bak- , 
en aan stuurboord, 
de eindjes van een koord.
 

Bloemen huilen om vandaag

Niemand weet dat ook bloemen huilen,
als ze hun blaadjes samenbrengen,
treurnis in een zacht vuistje.
En na wat heen en weer slingeren,
gaat het vuistjes naar omlaag,
dan zijn er de tranen diep vanbinnen,
dan zijn er de tranen om vandaag.

Een wandelaar op wandel

Zou hij zomaar 's morgens vertrekken, 
rugzak vol en deurtje toe, 
zonder plan, met frisse moed, 
naar het onbekende?

Zomaar op een dag zijn veters binden, 
geen idee van links of rechts, 
wandelen richting zon, 
of gewoonweg andersom?

Zomaar straatje in en straatje uit,
verder gaan dan ooit te voor, 
zijn eigen stappen volgen,
als wandelaar op wandel?  
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 4

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm naar plafond,
zoekend naar de airco,
wat dat vond hij ongezond.

Maar welk knopje hij ook drukte,
er was steeds die frisse lucht,
je hoorde zijn frustratie
in een diepe zware zucht.

Plots voelde hij geen airco meer,
de wind die was verdwenen,
hij dacht "Ik heb het gevonden", 
waarop de zuurstofmaskers verschenen.
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 3

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm agressief gestrekt,
hij had echt geen manieren,
was op de koop toe grof gebekt.

Hij vloekte naar de mensen,
klaagde van zwart en geel en rood,
maar toen was er een klein meisje
en zijn woorden vielen dood.

"Jij komt van vakantie uit Spanje.",
ze hield haar hoofdje schuin
en ze merkte pienter op:
"Nu ben jij toch ook bruin."
 

Op het vliegtuig zat een man - versie 2

Op het vliegtuig zat een man
met zijn arm in de lucht
hij had een dringend vraagje
over de richting van zijn vlucht.

Hij zag overal sandalen,
en bermuda's met kleurig koorden,
terwijl hij daar in zijn coltrui,
klaar was voor het verre noorden.

De stewardess, die zag zijn angst,
en stelde hem gerust,
het waren de Brugse ijsberen
die reisden naar de Noorse kust.
 

Op het vliegtuig zat een man

Op het vliegtuig zat een man
met een gestrekte arm,
niet dat hij rare ideeën had,
maar de man die was gendarme.
 
Hij werkte in een grote stad,
als verkeerspsycholoog,
en reden ze elkander vast,
ging zijn arm recht omhoog.
 
Jaren heeft hij daar gestaan,
met zijn arm in de lucht,
en vandaag zelfs in het vliegtuig,
neemt zijn arm een eigen vlucht.

Uitkijken naar de herfst

Ik kijk uit naar de herfst als de onbeheerde bladeren 
langs de straten waaien op het ritme van de wind, 
dan wat rustiger, dan met volle vaart, 
op weg naar hun laatste rustplaats. 

Ik kijk uit naar de herfst hoe de regen zal tikken 
op mijn weerspiegeling in de ruit, of op mijn jas, 
dan wat rustiger, dan met volle kracht, 
terwijl ik wandel met de onbeheerde bladeren. 

Ik kijk uit naar de herfst als de zon wat lager staat, 
de nacht weer overheerst en ik wandel,
met de bladeren, terwijl de regen op me slaat,
en we samen zoeken naar dat beetje rust.

Verdriet overspoelde mijn hart

Ik zal nooit het verdriet vergeten
dat mijn hart overspoelde,
nooit vergeten hoe jij,
reeds een stukje van mij,
ook mijn verleden werd
met een laatste kus,
terwijl onze betraande ogen
intens zochten naar 
het langer bij elkaar blijven,
het blijven dat niet kon bestaan,
enkel nog die laatste kus,
onze betraande ogen en, 
verdriet dat mijn hart overspoelde.

De zon lacht ons toe

Wolken torenen aan het horizon om ter hoogst.
Telkens overbluffen ze elkaar met een nog hogere wolk.
Rommelend. Vechtend. Roepend naar elkaar,
proberen ze ons om ter eerst te bereiken. 

En als het licht wordt weggeworpen, 
vinden ze hun kracht in het samengaan. 
Grijs wordt zwart. In één enkele seconde verstoten ze de droogte. 
Stort regen rondom ons. 

De warme dag spoelt weg langs de straatkolken
die dorstig het water wegslikken. 
En als de laatste druppels op het vensterraam vallen, 
is de zon er reeds. Lacht ons weerom warm toe. 

Rust tussen drukte

Als heersers van rust aanschouwen wij de drukte in de stad, 
het haastig heen en weer gaan van onbekenden, 
hoe ze ongeduldig wachten op het groen, 
terwijl wij kijken naar de rust van rood.

Opgejaagd als wilden, als schichten van het heden,
gaan ze ons voorbij, geen dag, geen groet, 
elk in hun eigen ruimte, vooruit, echter, 
de tijd zal hen inhalen, zoals altijd.

Hier in de stad, waar alles steeds sneller gaat, 
vinden wij rust op een zonnig terrasje, 
terwijl een ober holderdebolder 
ons twee kopjes koffie brengt. Wij genieten.