een strand vol rozen

ik zag de duizend rozen
die ik plantte in het zand
verdwijnen met de golven
de zee nam ze van het strand

mijn plan viel zo in duigen
de liefde was zo groot
ik plantte duizend rozen
maar ze waren allen dood

's avonds hand in hand aan zee
was er niets dat het strand opfleurde
tot wij zagen in de ondergaande zon
duizend rozen die de lucht kleurden

  

hij zit tegenover jou

ik zou gelukkiger zijn 

dan de man die voor je zit, 

naar je zachte, warme stem luisteren, 

niet kijkend naar de mobiel

wat zou het mij kunnen schelen 

wie de wedstrijd wint, neen, 

ik zou niet zitten wachten op 

de vrienden die nog moeten komen

ik zou je woorden ademen, verdwalen

 in je mysterieuze, donkere ogen en 

bij elke lach die je me toelacht

maakt mijn hart een vreugdesprong

ik zou voelen hoe je van me houdt 

en zou ook eindeloos

 van jou houden, oprecht, maar 

hij zit tegenover jou en dat is echt

   

zie hier de zerken

zie hier de zerken

zij wijzen de graven aan

als laatste stenen soldaten

eeuwig de wacht staan

de wachters van de dood

van opoffering, van leven

van eenzaamheid en hoop

van alles voor een ander geven

dat is leven

dat is dood