de naakte takken

de kale takken reiken
als armen naar niets
hun ongrijpbare dromen
met de bladeren vergaan

het koude weer weegt
breekbaar, levenloos
enkel een gure wind 
kan hen nog bewegen

echter, de boom wacht af
laat zijn takken reiken
hij weet, ooit komt warmte
mogen zij weer knoppen

Liever een spook

je was bang

niet van het spook
in de lange gang

niet van het monster
dat al jaren
in je kast woont

niet van de tak
die bij een storm
net het venster raken kan

niet van de krakende trap
van de donkere berging
van de badkamer 
daar zijn alleen

vandaag werd je bang
van de mens
werd hij je monster

en ik werd een vader
zonder woorden

wat had ik je liever
om het spook getroost
  

gedicht in het water

Aan het water zocht ik een gedicht
maar zag enkel smaragdblauw 
en zachte golven die zich 
één voor één rekten 
op het goudgele strand 

ik zag visjes in bonte kleuren 
net onder het wateroppervlak 
schichtig zwemmend voor mij
alsof ze wilden zeggen 
"zoek het niet te ver"

maar de verte was zo mooi
in vurig geel, oranje, rood
het water verdonkerde,
de branding loste niets vandaag
de zee bleef een zee