de kale takken reiken
als armen naar niets
hun ongrijpbare dromen
met de bladeren vergaan
het koude weer weegt
breekbaar, levenloos
enkel een gure wind
kan hen nog bewegen
echter, de boom wacht af
laat zijn takken reiken
hij weet, ooit komt warmte
mogen zij weer knoppen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten