Ik ben duisternis

Kijkend naar de sterren,

wachtend in de nacht,

duisternis verbergt tranen,

de tranen van onmacht.

In de donker worden tranen,

worden tranen vrolijkheid,

kan ik het verdriet verbergen,

voor mij een zeldzaamheid.

In de donker kan ik weer lachen,

in de donker kan ik zijn,

zijn kan ik dan zonder schaamte, 

ik, mezelf in de maneschijn. 

Maar bij het krieken van de dag,

als men weer de zon aanprijst,

dan schreeuw ik om duisternis,

voordat het leven mij opeist.

In het licht kan ik niet zijn,

kan ik niet zijn wie dat ik ben.

In de dag ben ik weer anders,

niet de weerwolf, maar de gentleman.