en hoe jij me verraste, telkens opnieuw na elke bocht.
Hoe je torens naast elkaar, reiken naar een hoge horizon,
soms lief met witte wolkjes, vaak in het blauw met volop zon.
Hoe jij je huizen kan plaatsen, alle eeuwen door elkaar
zodat je geschiedenis tot nu loopt, vinden tijden hier mekaar.
Als ik terugkom om te wandelen, langs je straten, over pleinen
verbluf je me weer met je mensen, gebouwen en fonteinen.
En zo kom ik weer, met het plezier van die allereerste tocht,
want nooit zal ik vergeten, dat ik je bevaren mocht.
Prachtig gedicht Dirk. Ben er helemaal content mee,zoals men wellicht in België zegt. Dank je wel voor dit gedicht. Ik had het niet beter kunnen verwoorden, maar ik geef een ode met mijnfoto`s en films over Gent [zie de films die ik al deelde op mijn youtube kanaal.
BeantwoordenVerwijderen