Ik hoor de vingers
tikken,
computers werken rondom
mij,
printers zoemen in de
verte,
de drukte van de
maatschappij.
Maar als ik naar mijn
scherm kijk,
en de persnota overlees,
denk ik, dit heeft geen
zin,
en druk volop de
backspace.
Het blanco blad staat
weer voor mij,
onbeschreven, klaar voor mijn woord,
ik laat mijn vingers
langzaam tikken,
zodat mijn tekst weer
niet ontspoort.
Het blanco blad ... Dat is veelzeggend. Het hele gedicht trouwens. Ik doe je dit niet na!
BeantwoordenVerwijderen