Soms staat de maan
ons aan te staren
alsof hij ons veracht.
Hij ziet geen steek
echt niemendal
voor hem is alles nacht.
Geen witte wolken
geen blauwe zee
geen bergen in het vergezicht.
Zijn bomen groen?
Is er woestijn?
Dat ziet hij niet op zicht.
Soms staat de maan
daar zo te stralen
alsof hij naar ons lacht.
Ziet hij wat wouden?
Ziet hij de meren?
Het is toch middernacht?
De warme, gele zon
achter onze eigen bol
schijnt recht in zijn gezicht.
En met een glimlach
op zijn gelaat
geeft de maan zijn eigen licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten