Deel deze blog met uw sociaal netwerk !

Bookmark and Share

zondag 29 maart 2015

Een stoffig hart

Een hart oud en stoffig,
wat licht langs het gordijn,
hij schuwt de mens, het leven, 
gebroken door de pijn.

Zijn handen rusten op de tafel,
maar diep in hem geen rust,
hij had haar maar één dag gezien,
haar éénmaal zacht gekust.

Toen was zijn leven zo voorbij,
samen konden zij niet zijn,
ze bleef wel leven in zijn hart
dat verdronk in brandewijn.

Vaak moest hij aan haar denken, 
in gedachten steeds nabij, 
de tranen die hij eenzaam huilde, 
een verloren loterij.

Zo stoft hij verder door het leven,
in eenzaamheid, koud en kil,
hij wil wel schreeuwen om haar liefde
maar alles blijft eeuwig stil.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten