Deel deze blog met uw sociaal netwerk !

Bookmark and Share

dinsdag 1 december 2015

je missen

ik verdrink
in de inkt
terwijl papier
verdriet opneemt
stukje voor stukje

echter, te weinig om
beter te voelen
te weinig om
te hopen op
herstel

blad per blad
je missen
vol tranen
in zwarte inkt
ik verdrink

maandag 23 november 2015

de naakte takken

de kale takken reiken
als armen naar niets
hun ongrijpbare dromen
met de bladeren vergaan

het koude weer weegt
breekbaar, levenloos
enkel een gure wind 
kan hen nog bewegen

echter, de boom wacht af
laat zijn takken reiken
hij weet, ooit komt warmte
mogen zij weer knoppen

zaterdag 21 november 2015

Liever een spook

je was bang

niet van het spook
in de lange gang

niet van het monster
dat al jaren
in je kast woont

niet van de tak
die bij een storm
net het venster raken kan

niet van de krakende trap
van de donkere berging
van de badkamer 
daar zijn alleen

vandaag werd je bang
van de mens
werd hij je monster

en ik werd een vader
zonder woorden

wat had ik je liever
om het spook getroost
  

zondag 8 november 2015

gedicht in het water

Aan het water zocht ik een gedicht
maar zag enkel smaragdblauw 
en zachte golven die zich 
één voor één rekten 
op het goudgele strand 

ik zag visjes in bonte kleuren 
net onder het wateroppervlak 
schichtig zwemmend voor mij
alsof ze wilden zeggen 
"zoek het niet te ver"

maar de verte was zo mooi
in vurig geel, oranje, rood
het water verdonkerde,
de branding loste niets vandaag
de zee bleef een zee

  

zondag 25 oktober 2015

Winteruur

ik tem de tijd
tem uur, tem dag
de weekdagen 
vooruit
in het weekend
rem ik hem af

dan geef ik tijd wat ruimte
rust tot een uur of acht
stapvoets tikkend
onverstoord, 
haast geen haast
vandaag de dag

ik tem de tijd
rem hem af 
en dit weekend 
lukt het aardig
ik rekte tijd 
een extra uur

  


vrijdag 16 oktober 2015

Zonder tijd

ik ben de tijd verloren
ergens tussen negen en kwart voor tien
nooit meer terug gezien

nu eet ik lunch in de donker
slaap ik als de rest ontwaakt
en geen tijd die me kraakt

ik verstop me soms heel even
als ik vermoed dat hij daar is
tijdloos zijn is geen gemis

of kijk ik naar mijn naakte pols
het hoekje in de iPhone blijft zwart
nergens tijd dat me verwart

ik ben de tijd al lang verloren
ergens tussen negen en kwart voor tien
hoop hem nooit meer terug te zien.

dinsdag 8 september 2015

Aan de oude vaart

zie hoe de trotse populieren de fietser begeleiden 
langs de oude vaart, hoe zij de rechte weg 
accentueren terwijl de wind weerom waait,
vanuit de richting waarheen de fietser fietst

gebogen over zijn stuur, zijn benen willen

wachten, zijn wilskracht wil vooruit, 
de teller bijna op twintigduizend kilometer,
de hoge populieren moedigen hem aan, 'fiets', 'fiets'

ze blijven roepen als de wind ruist door hun bladeren, 

zelfs nu de fietser enkel nog een stipje is, 
ik kijk naar het water en zie hun schaduw vallen.
Hoor ik daar nu, 'zwem', 'zwem'?
 

donderdag 27 augustus 2015

Hier is rust

hier is rust
boom is boom
gras is gras
de wind waait als hij wil
soms luid, soms stil

hoog in de lucht
schijnt de zon
alsof het gisteren is
zonder morgen
geen zorgen

en krekels begeleiden
de drukte naar elders
hier is rust
boom is boom
gras is gras

donderdag 20 augustus 2015

aan het einde van de zee

enkel daar, enkel daar,
kan het strand liggen
aan het begin of het einde
van de zee, en daar
had ik mijn plaats gevonden,
aan het einde van de zee

ik zag eindeloos ver
in de rechte voor mij
een nieuwe dag 
wonderbaarlijk starten,
ginder, in de verre verte
aan het begin van de zee

met een zachte gloed 
reeds warmer dan koffie
die pruttelend de kan vult 
toonde de zachte zon 
me dat alles vernieuwt

alles, maar niet hier 
aan het einde van de zee,
hier is geen begin, 
geen vernieuwing,
hier is enkel het einde,
het einde en de nacht,
de vergankelijkheid van alles

dinsdag 23 juni 2015

De astronaut

als ik sterf 
schrijf dan neer
dat ik de aarde zag
hoe zij daar zweefde
ademde, leefde,
hoe graag ik haar wel mag
het blauw op zwart
het wit op blauw
het licht van dag en nacht

als ik sterf 
schrijf dan neer
dat ik de aarde zag
een plek die leeft
vol dynamiek
een eigen hartslag
van zand, van water
van bergen en ijs
van ritmes hard en zacht

als ik sterf 
schrijf dan neer
dat ik de aarde zag
een bol die blonk
uitblonk van leven
ik oprecht van slag
ik voelde tranen
weende ze oprecht
de aarde, dat is leven

de aarde, dat is echt 


dinsdag 9 juni 2015

Op reis

De zon al zes uur
brandend op de voorruit, 
samen nummerplaten lezen
tijd doden met woordjes maken.

Welk weer wordt het? 
Zal de zon er schijnen? 
Komen we te laat aan?
Zullen de winkels gesloten zijn?

Al direct eten op restaurant. 
Vroeg naar bed hoeft niet. 
Misschien neem ik wat speciaals. 
Iets anders dan gewoonlijk.

De laatste kilometers,
onrust neemt plaats in de wagen. 
We zijn er bijna. We verlangen. 
Wat is het toch fijn om weer thuis te komen.

  

maandag 1 juni 2015

van je houden en wenen

ik zal altijd van je houden en wenen
wenen omdat ik je niet meer kan omarmen,
niet meer kan zien hoe jij naar me kijkt,

wenen want ik zal vergeten hoe je lach klonk
en zal ik later wel nog weten, waarom
ik jou zo schattig vond als je opstond

mijn handen zullen je nooit meer voelen,
woelen, ik eenzaam in een te groot bed
en wie zal er lachen om mijn grappen,
wie kus ik zomaar in de hals, op de mond
ik kan enkel nog wenen, en van je houden

 

woensdag 20 mei 2015

een strand vol rozen

ik zag de duizend rozen
die ik plantte in het zand
verdwijnen met de golven
de zee nam ze van het strand

mijn plan viel zo in duigen
de liefde was zo groot
ik plantte duizend rozen
maar ze waren allen dood

's avonds hand in hand aan zee
was er niets dat het strand opfleurde
tot wij zagen in de ondergaande zon
duizend rozen die de lucht kleurden

  

zaterdag 16 mei 2015

hij zit tegenover jou

ik zou gelukkiger zijn 
dan de man die voor je zit, 
naar je zachte, warme stem luisteren, 
niet kijkend naar de mobiel

wat zou het mij kunnen schelen 
wie de wedstrijd wint, neen, 
ik zou niet zitten wachten op 
de vrienden die nog moeten komen

ik zou je woorden ademen, verdwalen
 in je mysterieuze, donkere ogen en 
bij elke lach die je me toelacht
maakt mijn hart een vreugdesprong

ik zou voelen hoe je van me houdt 
en zou ook eindeloos
 van jou houden, oprecht, maar 
hij zit tegenover jou en dat is echt
   

zaterdag 9 mei 2015

zie hier de zerken

zie hier de zerken
zij wijzen de graven aan
als laatste stenen soldaten
eeuwig de wacht staan

de wachters van de dood
van opoffering, van leven
van eenzaamheid en hoop
van alles voor een ander geven

dat is leven
dat is dood


dinsdag 28 april 2015

verdronken dromen

kijkend naar de vrijheid
eindelijk aan zee
onrustige golven schuren
tegen het warme zand
de horizon belooft beterschap

een eerlijke wereld
waar welvaart is voor iedereen
een leven in gelijkheid
zoals de sterren schreven
aan de nachtelijke hemel

een laatste stap
vertrouwen geven
aan wie je niet vertrouwen wil
boot zonder bestemming
verdronken dromen

donderdag 23 april 2015

Volle maan

Soms staat de maan
ons aan te staren
alsof hij ons veracht.


Hij ziet geen steek
echt niemendal
voor hem is alles nacht.


Geen witte wolken
geen blauwe zee
geen bergen in het vergezicht.


Zijn bomen groen?
Is er woestijn?
Dat ziet hij niet op zicht.


Soms staat de maan
daar zo te stralen
alsof hij naar ons lacht.


Ziet hij wat wouden?
Ziet hij de meren?
Het is toch middernacht?


De warme, gele zon
achter onze eigen bol
schijnt recht in zijn gezicht.


En met een glimlach
op zijn gelaat
geeft de maan zijn eigen licht.

 

zondag 19 april 2015

ik hoor, ik adem, ik zie, ik voel

ik proef nog steeds je zachte lippen,
voel hoe je je lichaam tegen me drukte
alsof afscheid zo nooit kon gebeuren
alsof er geen tranen in onze ogen stonden

ik zie nog steeds je laatste glimlach
adem de woorden die je voor me sprak
alsof je nooit bent weggeweest
alsof je nog altijd voor me staat

ik hoor nog steeds de mooiste stilte
die er voor een seconde tussen ons was
alsof de wereld voor ons alleen draaide
alsof een wij toch voor eeuwig kon zijn 

maar eeuwig stopte met een afscheidskus
de wereld, te klein voor onze liefde
en nu, ik hoor, ik adem, ik zie, ik voel,
ik proef nog steeds je zachte lippen

zondag 12 april 2015

ik wacht tot je de zee kust

ik wacht tot je de zee kust
neem afscheid met een traan
de uren die je voor me scheen
ze zijn vlug voorbij gegaan

ik wacht tot je de zee kust
wandel zonder jou naar huis
in mijn hart blijf je stralen
daar is jouw tweede thuis

ik wacht tot je de zee kust
dan ben je er even niet voor mij
ik zie je weer morgenochtend
de donkere nacht is zo voorbij




donderdag 2 april 2015

De nacht wacht in Amsterdam

de Nachtwacht in Amsterdam
licht wordt er vastgehouden
als een wonderlijk fenomeen
bescherm door onze blikken
de duisternis er omheen

licht valt zacht en vredig
ik zie wapens voor veiligheid
een geschilderd cryptogram
een herhaling van de tijd
de nacht wacht in Amsterdam


zondag 29 maart 2015

Een stoffig hart

Een hart oud en stoffig,
wat licht langs het gordijn,
hij schuwt de mens, het leven, 
gebroken door de pijn.

Zijn handen rusten op de tafel,
maar diep in hem geen rust,
hij had haar maar één dag gezien,
haar éénmaal zacht gekust.

Toen was zijn leven zo voorbij,
samen konden zij niet zijn,
ze bleef wel leven in zijn hart
dat verdronk in brandewijn.

Vaak moest hij aan haar denken, 
in gedachten steeds nabij, 
de tranen die hij eenzaam huilde, 
een verloren loterij.

Zo stoft hij verder door het leven,
in eenzaamheid, koud en kil,
hij wil wel schreeuwen om haar liefde
maar alles blijft eeuwig stil.

woensdag 25 maart 2015

Veranderen

Over een vergeten land 
stormt de zuidwestenwind,
niemand maakt er nog pijlen, 
ze zijn vergeten hoe het moet
en met een solidariteit 
voor het individualisme
leven ze er in angst 
verzuren ze verder van elkaar.

Ik werp een steen in het water
misschien verandert deze de stroom.

zaterdag 21 maart 2015

Weerom lente

De zachte warme wind
hoeft niets te zeggen,
hij geeft kracht aan takken
die botten tot groene wolken
waar vogels weerom nesten,
en resten grauw en grijs
verbloemen in een kleur,
onder hen schitteren,
tussen het verse gras,
de eerste tedere stengels 
van sprankelende bloemen 
die we morgen mogen ruiken.
De zachte warme wind duwt de koude winter weg.

  

maandag 9 maart 2015

Ik hou van bijgeluiden

hoor jij de wind spelen met het graan, en hoe
te zware maïskolven ploffen op de droge grond,
het getik in de verte, een grote bonte specht,
de stroom die giert door leiding boven de sporen,
en na het voorbijrazen van de donderende trein,
hoe zijn geluid uitsterft als vogels, insecten
zich weer meester maken van de fluitende lucht 
zo hou ik van bijgeluiden, niet van de 'ik hou van jou',
maar de verlangende zucht die ik tussen je woorden hoor.


 

donderdag 5 maart 2015

neer ...

dalen
donderen
drukken
dwarrelen
gaan
gooien
halen
hangen
hurken
kijken
kladden
kletteren
knallen
komen
krabbelen
kwakken
laten
leggen
liggen
maaien
pennen
ploffen
poten
sabelen
schieten
schrijven
sijpelen
slaan
smakken
smijten
steken
storten
strijken
stromen
tellen
trekken
vallen
vlijen
werpen
zakken
zetten
zien
zijgen
zitten

zaterdag 28 februari 2015

Het ebben van de tijd

We keken toe hoe het water zakte, en zo ebde ook de tijd,
we zagen geen obstakels, de toekomst was voor jou en mij,
nu de duisternis het zand koelt, liefde wordt verdriet in mij,
voel ik je hand nog in mijn hand, voor nu, voor eeuwigheid.

Niet de zon, maar je kus, brandt zacht op mijn lippen,
ik sluit mijn ogen voor de wereld, hoor nog je lieve lach,
nog even met je dromen, hoe alles kon vandaag de dag,
maar de zee ruist in de verte en ik voel je mij ontglippen.

Niets houdt ons eeuwig samen, al is de liefde groot,
onze toekomst, onze dromen verwaaien met het zand, 
ik neem afscheid, alles verdwijnt in het avondrood.

Van een dicht-bij-mij werd je een gewone passant,
na eb kwam weer de vloed, wat voel ik mij een idioot,
liefde is geen eeuwigheid, het is een misverstand.

woensdag 25 februari 2015

God woont zeven hoog

Soms voel ik me een beetje God, ik woon zeven hoog,
terwijl de mensen onder me rennen, zit ik in hier lekker droog.

En op mooie heldere dagen, zie ik jullie daar op het plein, 
ik kan al raden waarover jullie praten, al zijn jullie nog zo klein

En valt de mist over de huizen, dan steek ik erboven uit,
leef ik echt op de wolken, ben ik God achter mijn ruit. 

woensdag 18 februari 2015

Tranen op het kussen

de nacht 
koud en stil
warme lakens 
als kille doeken
steun zoekend
in je hoofdkussen

(ik ruik je nog)

ik treur, ik treur
trek de nacht over mij
verberg eenzaamheid
ik wil wel huilen
ik wil het niet
tranen op het kussen 

zondag 15 februari 2015

Rozen en koffie

Duizend rode rozen,
zilver voor je pols,
een kus zacht op je lippen,
ontbijt zomaar op bed.

Niets is ervan geworden,
ik ben nog steeds alleen, 
ik droom van de gedachten,
terwijl ik koffie zet.


zaterdag 14 februari 2015

Een muur voor valentijn

Ik wil een gedicht schrijven, 
op de muren in de gang, 
maar denk dat je dan zal kijven, 
voor de teksten op het behang. 

Nochtans wil ik voor je schrijven, 
hoe zielsveel ik van je hou, 
maar het is beter in een briefje, 
wil geen ruzie hebben met jou.

donderdag 12 februari 2015

Liedje : kijk eens onder mijn bed

Oh neen, het is weer bedtijd,
de pyjama moet weer aan,
ik kruip diep onder het deken,
ik ben bang van het slapengaan.

Ik hoor geluiden in de kamer,
wat was dat daar op de gang,
nu roep ik echt mijn mama,
want ik ben toch zo bang.

[refrein]
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het zijn mijn slofjes, ja die lagen hier ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is een zakdoek, ja die had ik ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is mijn knuffel, ja die lag hier ook

Mijn moeder komt me troosten,
de angst is weer voorbij,
maar nu ik weer alleen lig,
komt de duisternis dichtbij.

Hoor ik stappen op de trap,
of spoken onder mijn bed, 
wat is die schaduw aan het venster,
denk dat ik mijn keel maar openzet.

[refrein]
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het zijn mijn slofjes, ja die lagen hier ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is een zakdoek, ja die had ik ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is mijn knuffel, ja die lag hier ook

Ben ik toch in slaap gevallen,
komt een nachtmerrie in mij hoofd,
ik lig te bibberen onder de lakens,
wie heeft mijn nachtlampje gedoofd.

Ik roep mama, ik roep papa, 
ook mijn zus komt aangelopen, 
maar als het licht wordt aangestoken, 
zijn de monsters weggekropen.

[refrein]
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het zijn mijn slofjes, ja die lagen hier ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is een zakdoek, ja die had ik ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is mijn knuffel, ja die lag hier ook

Na een woelig nachtje slapen,
schijnt de zon weer door het raam,
zijn de spoken plots verdwenen, 
durf ik weer op te staan.

En beneden moet ik lachen,
iedereen zijn ogen vallen toe,
een klein spookje hield hun wakker,
mijn familie is zo moe.

[refrein]
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het zijn mijn slofjes, ja die lagen hier ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is een zakdoek, ja die had ik ook
kijk eens onder mijn bed, want daar zit een spook
ach neen, het is mijn knuffel, ja die lag hier ook



Nota :

Inderdaad een liedje ! Een gedicht werd een versje, het versje werd een liedje. Of toch de tekst voor een liedje. Er zit wel een deuntje in mijn hoofd dat gaat met de tekst, maar mijn muzikale bekwaamheid beperkt zich tot het foutloos opstarten van de iPod. Misschien heb jij een leuk idee om muziek (blokfluit, tamboerijn, piano, basgitaar, drumstel, harmonie, orkest …) bij deze tekst te zetten? Vergeet dan niet uw resultaat hier te posten. 
  

vrijdag 6 februari 2015

Licht in de stad

enkel bij regen buigt zonlicht voor kleuren

op andere dagen kiest ze steevast voor zwart

om in strakke lijnen de stad te hertekenen 

tot ze uitgeput wegzinkt achter de muren


donderdag 22 januari 2015

enkel de kus

Ik ben je naam vergeten, niet je kus,
hoe je je lippen drukte op de mijne,
onze ogen sloten om samen te dromen.

Ik weet nog hoe de tijd ons even ontweek,
we doof werden voor de wereld rondom ons, 
en ademloos genoten van wij bij elkaar.

De dromen die we droomden, onvoltooid,
onaangeroerd, ze wachten aan mijn lippen,
vergeten ben ik ze niet, maar wel je naam.


 

maandag 19 januari 2015

de wind voelt anders aan

De wind voelt anders aan, kouder,
alsof hij weet dat het einde daar is.
En terwijl de sneeuwvlokken, 
de grijze lucht accentueren,
blaast de wind ze her en der.
Ze zijn met genoeg, genoeg
om zomaar overal te vallen.
Ik kijk naar de naakte bomen.
Geen boom geeft om wat gebeurt,
zij wachten, wachten op de lente.
 

donderdag 8 januari 2015

de zomereik

De zomereik is er in de winter ook
zijn stam, zijn wortels even koud 
als mijn handen in mijn zakken, en
aan zijn takken niets dat zomers is.

Zijn trotse, sterke armen, hangen 
bevend als twijgjes in de lucht,
de wind bespeeld zijn angsten,
komt de zomer ooit terug?