In
het licht van de kaars,
danst
de schaduw
rond
een halflege fles,
een
lauw glas wijn,
het
moest zo zijn.
De vlam weerkaatst
in
een zee van tranen,
verdriet in elke seconde,
verdriet in elk uur,
het hart overstuur.
Hij wacht tot ze dooft,
leg
zijn hoofd op tafel,
met
de hand rond de lege fles,
vergeten wat er schort,
tot
het weer ochtend wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten